Andriana's reflections

Μπαίνεις για υπέρηχο. Γδύνεσαι, ξαπλώνεις και κοιτάς επίμονα μία γωνία στο ταβάνι. Κοιτιούνται. Εσύ κάνεις ότι δεν το καταλαβαίνεις. Κάνουν νόημα στην αδερφή σου. Η αμηχανία  κόβεται με μαχαίρι στην αίθουσα. Η αδερφή σου βγαίνει έξω για να μη τη δεις που κλαίει. Ρωτάς "έχω καρκίνο;" Δεν ακούς την απάντηση, παρά ένα στόμα να μιλάει. Βγαίνεις έξω, μπαίνεις στο αμάξι και πας σπίτι. Έχω καρκίνο. Το λες συνέχεια στον εαυτό σου για να το συνηθίσεις, λες και έχεις καινούριο όνομα, μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.  Ξημέρωσε. Κάνεις καφέ και κάθεσαι στο μπαλκόνι.. Παρατηρείς τον κόσμο. Η γειτόνισσα τινάζει όπως κάθε πρωί. Ο γείτονας βγάζει το σκύλο του βόλτα όπως κάθε μέρα. Θυμώνεις και θελεις να φωνάξεις: "Καλά ΕΓΩ έχω καρκίνο και εσείς είστε στον κόσμο σας;".  Συνειδητοποιείς ότι η γη συνεχίζει να γυρίζει και η ζωή προχωράει. Θα συνεχίσει να προχωράει και χωρίς εσένα. Νιώθεις μια τόσο δα κουκίδα. Αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός είσαι. Νόμιζες πως ό,τι αφορά εσένα είναι σπουδαίο.  Αμ ...

"Ο έρωτας όλα τα φτιάχνει" "Εσύ θα τον αλλάξεις" "Άντρας είναι" "Σε εσένα γυρνάει το βράδυ" Και πόσα άλλα δεν έχουμε ακούσει. Μεγαλώσαμε με αυτές τις πεποιθήσεις που τις καταπίναμε αμάσητες. Καταρχήν μας πότισαν το μυαλό με παραμύθια για το κορίτσι που όλη τη ζωή περίμενε έναν πρίγκιπα να τη σώσει. Και στο τέλος έζησαν αυτοί καλά...και καλά... Και συνεχίζουμε ακόμα και σήμερα να τα διαβάζουμε στα παιδιά μας. Να τα εκπαιδεύουμε από  μικρά, μη τυχόν και λοξοδρομήσουν.  Και κάνε υπομονή και συνέχισε να συντηρείς τις προσδοκίες σου ότι κάτι θα αλλάξει.  Και μη μιλάς, θα του περάσει. Και χαμογέλα και λίγο, συμπεριφέρσου σαν θηλυκό, θα του περάσουν όλα.  Μπούρδες για να δικαιολογούν την απραξία.  Ο χρόνος γράφει πάνω σου και εσύ που είσαι; Τα χρόνια περνούν και κάποια στιγμή κάθεσαι μπροστά στον καθρέφτη. Κοιτιέσαι καλά και ψάχνεις κάτι οικείο. Κοιτάς μέσα στα μάτια σου. Ψάχνεις τη σπίθα σου και βλέπεις ρυτίδες από εδώ και εκεί. Και θες τη ζωή σου πίσω...

Τι θα ήθελες; - Να πεθάνει... Κοιτούσε το πάτωμα και η φωνή της έτρεμε. Στο βλέμμα της φάνηκε ότι σοκαρίστηκε με τον εαυτό της που τόλμησε και το ξεστόμισε. Οι ενοχές της ξεχύθηκαν στο χώρο. Με κοίταξε - Είμαι κακός άνθρωπος - Δεν είσαι κακιά, απελπισμένη είσαι και ψάχνεις απελπισμένες λύσεις. Ξέρεις ότι μόνο αν αυτός εξαφανιστεί, θα νιώσεις ελεύθερη. Έχεις δοκιμάσει τα πάντα και μόνο η εξαφάνιση του σε απελευθερώνει. Ευελπιστείς στον θάνατο, γιατί αυτό σου έμεινε. Η κακιά σκέψη μας κάνει κακούς ανθρώπους; Δεν ξέρω. Πόσες κακιές σκέψεις κάνουμε κάθε μέρα; Πόσοι όμως τις παραδεχόμαστε και τις επικοινωνούμε; Ελάχιστοι. Θέλει θάρρος να μπορείς να αποδεχτείς όλες σου τις πλευρές. Ίσως, για αυτό υποκύπτουμε στην κακία των άλλων, στη συνέχεια την κανονικοποιούμε και την εσωτερικεύουμε. Δάκρυσε - Θέλεις νερό; - Ναι Την ευχαριστώ. Μεγάλωσα και εγώ με το σύνδρομο του καλού παιδιού. Κάνω κακιές σκέψεις και καμιά φορά φέρομαι κακώς και ίσως και αδίκως. Δεν πειράζει. Ναι . Αυτή είμαι.