Ανακούφιση

Τι θα ήθελες;

- Να πεθάνει...

Κοιτούσε το πάτωμα και η φωνή της έτρεμε. Στο βλέμμα της φάνηκε ότι σοκαρίστηκε με τον εαυτό της που τόλμησε και το ξεστόμισε.

Οι ενοχές της ξεχύθηκαν στο χώρο.

Με κοίταξε

- Είμαι κακός άνθρωπος

- Δεν είσαι κακιά, απελπισμένη είσαι και ψάχνεις απελπισμένες λύσεις. Ξέρεις ότι μόνο αν αυτός εξαφανιστεί, θα νιώσεις ελεύθερη. Έχεις δοκιμάσει τα πάντα και μόνο η εξαφάνιση του σε απελευθερώνει. Ευελπιστείς στον θάνατο, γιατί αυτό σου έμεινε.

Η κακιά σκέψη μας κάνει κακούς ανθρώπους; Δεν ξέρω. Πόσες κακιές σκέψεις κάνουμε κάθε μέρα; Πόσοι όμως τις παραδεχόμαστε και τις επικοινωνούμε; Ελάχιστοι. Θέλει θάρρος να μπορείς να αποδεχτείς όλες σου τις πλευρές. Ίσως, για αυτό υποκύπτουμε στην κακία των άλλων, στη συνέχεια την κανονικοποιούμε και την εσωτερικεύουμε.

Δάκρυσε

- Θέλεις νερό; - Ναι

Την ευχαριστώ. Μεγάλωσα και εγώ με το σύνδρομο του καλού παιδιού. Κάνω κακιές σκέψεις και καμιά φορά φέρομαι κακώς και ίσως και αδίκως. Δεν πειράζει.

Ναι . Αυτή είμαι.