Πότε ενηλικιωνόμαστε τελικά;

Πάντα με καθοδηγούσε ο φόβος και η εμμονή να ελέγχω τα πάντα. Αν και δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό, ομολογώ ότι τα κατάφερα πολύ καλά σε αυτό μέχρι σήμερα... με μεγάλο ψυχικό κόστος.

Φόβος που οδηγεί στην υπερανάλυση και αυτή σε καθοδηγεί στην ανάγκη να προσπαθείς να ελέγξεις τα πάντα. Ανάγκη που σε θλίβει και σου τρώει τη ψυχή.

Ξεκινάς σιγά σιγά να χτίζεις τα τείχη σου και καταλήγεις να ζεις σε έναν πύργο που έχτισες μόνος σου. Υποσυνείδητα δεν επιτρέπεις τίποτα να σου συμβεί γιατί φοβάσαι. Αναλύεις όλα τα πιθανά σενάρια που μπορεί να σου συμβούν και είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις κάθε εκδοχή. Με τον καιρό κουράζεσαι και απομονώνεσαι. Μπορεί να βγαίνεις, να διασκεδάζεις, να γελάς, αλλά το βράδυ βγάζεις τη μάσκα σου και ανακουφίζεσαι προσωρινά.  

Τι είναι ο φόβος; Όποιος έχει τα κότσια να τον παρατηρήσει, αρχικά θα σου πει ότι πάντα φταίνε οι άλλοι: οι γονείς, οι συγγενείς, γενικότερα τα παιδικά του χρόνια. Είναι βολικό να αποποιείσαι την ευθύνη σου. 

Πιστεύω ότι όλοι έχουν τραύματα, άλλοι μικρότερα και άλλοι μεγαλύτερα - και ποια είμαι εγώ που θα το κρίνω. Καθορίζουν, όμως, το παρόν και το μέλλον σου και εσύ κάθεσαι και τα ακούς. Σου δίνουν πόνο και εσύ τρέφεσαι από αυτόν σαν εξαρτημένος. Αφήνεις το παιδί μέσα σου να κάνει κουμάντο στην ενήλικη ζωή σου. 

Αντιμετώπισα το ενδεχόμενο να πεθάνω και δεν φοβήθηκα. Το τραύμα μου, όμως, πάντα το φοβόμουν. Συμπορευτήκαμε μαζί, αλλά ποτέ δεν συμφιλιώθηκα μαζί του...μέχρι σήμερα. Το κοίταξα κατάματα και αυτό φοβήθηκε εμένα. 

Όλοι μας λένε ότι ενηλικιωνόμαστε στα 18.

Εγώ ενηλικιώθηκα σήμερα.

Είμαι 42 ετών.