Σ'αγαπάω, μ'ακούς?

Ανέκαθεν εκνευριζόμουν όταν οι γύρω μου χρησιμοποιούσαν το ρήμα "σ'αγαπω" έτσι απλά. Την θεωρούσα πάντα λέξη βαριά και με ενοχλεί όταν τη σπαταλούν ανούσια, ισοπεδώνοντας τη σημασία της. 

Πήρα την απόφαση να ομολογήσω ότι δεν ήξερα να αγαπώ. Συνήθως μπέρδευα την αγάπη με τον φόβο. Πως μπορεί να συνυπάρξει η αγάπη με τον φόβο? Είναι τα δύο αντίθετα. Συνήθως, νομίζουμε ότι αγαπάμε αυτόν/ήν που στη συνέχεια μας απορρίπτει με διάφορους τρόπους. Αυτό γίνεται υποσυνείδητα. Ο φόβος της απόρριψης και της μη αποδοχής μας εγκλωβίζει σε φαύλους κύκλους, που συνεχίζουμε να παραμένουμε, ψάχνοντας την αγάπη. Πόσες φορές έχουμε κάνει το υπερβαλλον για ανθρώπους που θεωρούμε ότι αγαπάμε και μετά ματαιωθήκαμε?

Θεωρώ ότι την αγάπη στην δείχνουν και στη μαθαίνουν από παιδί. Τώρα όντας ενήλικες μπορούμε να τη νιώσουμε και να την αναγνωρίσουμε? Μας τη μαθαίνουν από παιδιά ως κάτι δεδομένο που πρέπει να υπάρχει. Αγαπάς τους γονείς σου, τα αδέρφια σου και έπειτα τους πιο κοντινούς. Δεν χωρεί αμφισβήτηση. Δεν θυμάμαι ποτέ να αμφισβήτησα αυτό το αυτονόητο που μου δίδαξαν. 

Από την άλλη πλευρά πρέπει να αναρωτηθούμε αγαπάμε τον εαυτό μας? Πως να αγαπήσω κάποιον άλλον, όταν δεν ξέρω να αγαπώ εμένα? Δεν είναι αντιφατικό? 

Την αγάπη την αναγνωρίζω πλέον στην ησυχία. Δεν κάνει θόρυβο και περιφέρεται στην ατμόσφαιρα. Στον καφέ που σου σερβίρει, στο βλέμμα, στη κουβέρτα που σε σκεπάζει το χειμώνα όταν σε παίρνει ο ύπνος, στο ζεστό νερό που υπάρχει γιατί γνωρίζει ότι επιστρέφεις κατάκοπη. Στα απλά και στα καθημερινά. Στο γεγονός ότι δεν επαναλαμβάνεσαι...κάνει πράξεις και σου παίρνει τις έννοιες και απραξίες για να μη σε επιβαρύνει.

Μάθαμε να παλεύουμε να αγαπηθούμε και συνήθως να αποχωρούμε ηττημένοι.

Ακούγαμε το στίχο της Βαμβουνάκη το "ό,τι αξίζει, πονάει και είναι δύσκολο" και το τραγουδούσαμε, εννοώντας το. Ό,τι πονάει και είναι δύσκολο, δεν αξίζει. Δεν ΣΟΥ αξίζει.