Andriana's reflections

Κάποιες φορές νιώθω πολύ κουρασμένη. Γυρνάω σπίτι και νιώθω άδεια. Άδεια από ενέργεια που ξόδεψα απο εδώ και εκεί. Εμμέσως να απολογούμαι για το ποια είμαι και τί εννοώ. Σε ανθρώπους που με γνωρίζουν και πάλι ξανασυστήνομαι από την αρχή.   Όσο μεγαλώνουμε μικραίνουν οι εξηγήσεις. Όποιος θέλει, καταλαβαίνει. Πολλές φορές με κουράζουν οι άνθρωποι.. με κουράζουν οι ανθρώπινες σχέσεις που με τόσο κόπο τις έχω χτίσει και θέλω απλά να τις γκρέμισω σε μια στιγμή. Να μείνω μόνη, απλά να υπάρχω δίχως καμία απαίτηση η προσδοκία από κανέναν. Ποτέ δεν μπορούσα να συνυπαρξω για μέρες με κανέναν άνθρωπο. Μου προκαλούσε εκνευρισμό αυτή η συνύπαρξη. Ποτέ δεν κατανόησα μέσα μου τον λόγο, τον οποίο ακόμα ψάχνω και ακόμα και αυτό με εξοντώνει ψυχικά. Ίσως γιατί προσπαθώ να προσαρμοστώ στα κοινωνικά πρότυπα και να επιβάλλω στον εαυτό μου την πεποίθηση ότι είμαι περίεργη που δεν προσαρμοζομαι σε αυτά. Τελικά ίσως η μοναχικοτητα μου ταιριάζει και την επιζητώ συνεχώς, αν και δεν αποδέχομαι αυτή τη ...

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι κάποια στιγμή στη ζωή σου υπήρχαν παράλληλα δύο εκδοχές του εαυτού σου και εσύ επέλεξες τη μία; Η πρώτη είναι να είσαι σύζυγος και να τεκνοποιήσεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η άλλη είναι η εργένικη. Αν ρωτήσεις και τις δύο εκδοχές θα σου πουν ότι η μία θαυμάζει την άλλη, αλλά δεν απορρίπτει τη παρούσα. Η μεν πρώτη γνώρισε τα παιδιά της και δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή της χωρίς αυτά, η δε δεύτερη της φαίνεται βουνό η γονεϊκότητα.  Μετά έρχεται στη σκέψη το θέμα της συντροφικότητας. Αρκετοί ανάμεσά μας φοβούνται τη μοναξιά και αυτό υποσυνείδητα τους οδηγεί στην πρώτη εκδοχή. Γιατί φοβόμαστε τη μοναξιά; Μοναξιά νιώθεις όταν δεν μπορείς απλά να είσαι. Να είσαι μόνος/η με εσένα. Αυτό σε οδηγεί σε προσκολλήσεις που σου εντείνουν το αίσθημα της μοναξιάς που με τόσο κόπο αποφεύγεις. Είσαι με κόσμο ή σε σχέση και ησυχία δεν βρίσκεις... και συνεχίζεις τις ίδιες πρακτικές που σε παγιδεύουν. Πως μπορείς να συνυπάρξεις με άλλον/ην όταν δεν μπορείς να συνυπάρξεις με ...

Πάντα με καθοδηγούσε ο φόβος και η εμμονή να ελέγχω τα πάντα. Αν και δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό, ομολογώ ότι τα κατάφερα πολύ καλά σε αυτό μέχρι σήμερα... με μεγάλο ψυχικό κόστος. Φόβος που οδηγεί στην υπερανάλυση και αυτή σε καθοδηγεί στην ανάγκη να προσπαθείς να ελέγξεις τα πάντα. Ανάγκη που σε θλίβει και σου τρώει τη ψυχή. Ξεκινάς σιγά σιγά να χτίζεις τα τείχη σου και καταλήγεις να ζεις σε έναν πύργο που έχτισες μόνος σου. Υποσυνείδητα δεν επιτρέπεις τίποτα να σου συμβεί γιατί φοβάσαι. Αναλύεις όλα τα πιθανά σενάρια που μπορεί να σου συμβούν και είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις κάθε εκδοχή. Με τον καιρό κουράζεσαι και απομονώνεσαι. Μπορεί να βγαίνεις, να διασκεδάζεις, να γελάς, αλλά το βράδυ βγάζεις τη μάσκα σου και ανακουφίζεσαι προσωρινά.   Τι είναι ο φόβος; Όποιος έχει τα κότσια να τον παρατηρήσει, αρχικά θα σου πει ότι πάντα φταίνε οι άλλοι: οι γονείς, οι συγγενείς, γενικότερα τα παιδικά του χρόνια. Είναι βολικό να αποποιείσαι την ευθύνη σου.  Πιστεύω ότι όλοι έχου...

Μπαίνεις για υπέρηχο. Γδύνεσαι, ξαπλώνεις και κοιτάς επίμονα μία γωνία στο ταβάνι. Κοιτιούνται. Εσύ κάνεις ότι δεν το καταλαβαίνεις. Κάνουν νόημα στην αδερφή σου. Η αμηχανία  κόβεται με μαχαίρι στην αίθουσα. Η αδερφή σου βγαίνει έξω για να μη τη δεις που κλαίει. Ρωτάς "έχω καρκίνο;" Δεν ακούς την απάντηση, παρά ένα στόμα να μιλάει. Βγαίνεις έξω, μπαίνεις στο αμάξι και πας σπίτι. Έχω καρκίνο. Το λες συνέχεια στον εαυτό σου για να το συνηθίσεις, λες και έχεις καινούριο όνομα, μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.  Ξημέρωσε. Κάνεις καφέ και κάθεσαι στο μπαλκόνι.. Παρατηρείς τον κόσμο. Η γειτόνισσα τινάζει όπως κάθε πρωί. Ο γείτονας βγάζει το σκύλο του βόλτα όπως κάθε μέρα. Θυμώνεις και θελεις να φωνάξεις: "Καλά ΕΓΩ έχω καρκίνο και εσείς είστε στον κόσμο σας;".  Συνειδητοποιείς ότι η γη συνεχίζει να γυρίζει και η ζωή προχωράει. Θα συνεχίσει να προχωράει και χωρίς εσένα. Νιώθεις μια τόσο δα κουκίδα. Αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός είσαι. Νόμιζες πως ό,τι αφορά εσένα είναι σπουδαίο.  Αμ ...

"Ο έρωτας όλα τα φτιάχνει" "Εσύ θα τον αλλάξεις" "Άντρας είναι" "Σε εσένα γυρνάει το βράδυ" Και πόσα άλλα δεν έχουμε ακούσει. Μεγαλώσαμε με αυτές τις πεποιθήσεις που τις καταπίναμε αμάσητες. Καταρχήν μας πότισαν το μυαλό με παραμύθια για το κορίτσι που όλη τη ζωή περίμενε έναν πρίγκιπα να τη σώσει. Και στο τέλος έζησαν αυτοί καλά...και καλά... Και συνεχίζουμε ακόμα και σήμερα να τα διαβάζουμε στα παιδιά μας. Να τα εκπαιδεύουμε από  μικρά, μη τυχόν και λοξοδρομήσουν.  Και κάνε υπομονή και συνέχισε να συντηρείς τις προσδοκίες σου ότι κάτι θα αλλάξει.  Και μη μιλάς, θα του περάσει. Και χαμογέλα και λίγο, συμπεριφέρσου σαν θηλυκό, θα του περάσουν όλα.  Μπούρδες για να δικαιολογούν την απραξία.  Ο χρόνος γράφει πάνω σου και εσύ που είσαι; Τα χρόνια περνούν και κάποια στιγμή κάθεσαι μπροστά στον καθρέφτη. Κοιτιέσαι καλά και ψάχνεις κάτι οικείο. Κοιτάς μέσα στα μάτια σου. Ψάχνεις τη σπίθα σου και βλέπεις ρυτίδες από εδώ και εκεί. Και θες τη ζωή σου πίσω...

Τι θα ήθελες; - Να πεθάνει... Κοιτούσε το πάτωμα και η φωνή της έτρεμε. Στο βλέμμα της φάνηκε ότι σοκαρίστηκε με τον εαυτό της που τόλμησε και το ξεστόμισε. Οι ενοχές της ξεχύθηκαν στο χώρο. Με κοίταξε - Είμαι κακός άνθρωπος - Δεν είσαι κακιά, απελπισμένη είσαι και ψάχνεις απελπισμένες λύσεις. Ξέρεις ότι μόνο αν αυτός εξαφανιστεί, θα νιώσεις ελεύθερη. Έχεις δοκιμάσει τα πάντα και μόνο η εξαφάνιση του σε απελευθερώνει. Ευελπιστείς στον θάνατο, γιατί αυτό σου έμεινε. Η κακιά σκέψη μας κάνει κακούς ανθρώπους; Δεν ξέρω. Πόσες κακιές σκέψεις κάνουμε κάθε μέρα; Πόσοι όμως τις παραδεχόμαστε και τις επικοινωνούμε; Ελάχιστοι. Θέλει θάρρος να μπορείς να αποδεχτείς όλες σου τις πλευρές. Ίσως, για αυτό υποκύπτουμε στην κακία των άλλων, στη συνέχεια την κανονικοποιούμε και την εσωτερικεύουμε. Δάκρυσε - Θέλεις νερό; - Ναι Την ευχαριστώ. Μεγάλωσα και εγώ με το σύνδρομο του καλού παιδιού. Κάνω κακιές σκέψεις και καμιά φορά φέρομαι κακώς και ίσως και αδίκως. Δεν πειράζει. Ναι . Αυτή είμαι.